Tag: วนิษา เรซ

ปรับระบบความคิด พิชิตอัจฉริยะ โดย วนิษา เรซ 26 ตุลาคม 2550 ณ โรงแรมเจริญธานี ปริ๊นเซส จ.ขอนแก่น สรุปการบรรยายเรื่อง ปรับระบบความคิด พิชิตอัจฉริยะ โดย วนิษา เรซ จากการสัมมนาเครือข่ายสัมพันธ์สัญจรสู่ภูมิภาคตะวันออกเฉียงเหนือ “เรียนรู้ที่จะคิด สร้างผลสัมฤทธิ์ในการทำงาน” วันศุกร์ที่ 26 ตุลาคม 2550 ณ โรงแรมเจริญธานี ปริ๊นเซส

หนึ่งปีที่ไม่เท่ากัน รายงานโดย : หนูดี – วนิษา เรซ: วันอังคารที่ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2552 เวลาหนึ่งปีมีค่าไม่เท่ากันสำหรับคนสองคน ไม่เท่ากันสำหรับคนสามคน และไม่เท่ากันสำหรับคนสิบคน แม้เวลาในปฏิทินจะเท่ากันก็ตาม ตอนอายุสิบแปด หนูดีเคยได้รับสิทธิพิเศษที่เด็กไทยน้อยคนจะได้รับในวันที่เรียนจบชั้นมัธยมศึกษา แต่เด็กอเมริกันหรืออังกฤษได้รับกันเป็นเรื่องธรรมดา นั่นคือ คำอนุญาตให้เดินทางท่องเที่ยวหรือเรียนอะไรก็ได้เป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม โดยยังไม่ต้องตรงดิ่งเข้า มหาวิทยาลัยในทันทีเหมือนเพื่อนๆ ที่จบพร้อมกัน แนวคิดนี้เด็กฝรั่งเรียกกันว่า “Gap Year” หรือ

หนูดี-วนิษา เรซ บอกเล่าถึงผลจากการส่งลูกไปเรียนเมืองนอก หนูดี-วนิษาบอกเล่าถึงผลจากการส่งลูกไปเรียนเมืองนอก นอกจากทักษะความรู้แล้ว ลูกยังรับวัฒนธรรมความคิดของเมืองนอกติดมาด้วย เกิดเป็นคนเอเชียอย่างพวกเรา โชคดีมากเลยนะคะ พวกเราเติบโตมาในวัฒนธรรมแบบตะวันออก แต่เราก็มักจะถูกส่งเสริมให้เรียนภาษาตะวันตกหรือแม้กระทั่งถูกส่งไปเรียน “เมืองนอก” เสียเลยในหลายบ้าน เท่ากับว่าคนเอเชียส่วนใหญ่ จะเป็นคนสองวัฒนธรรมมากกว่าชาวตะวันตกเสียอีก เพื่อนอเมริกันของหนูดี เคยมีโจ๊กที่แซวกันเล่นว่า คนพูดได้สามภาษาเราเรียกว่า “ไทรลิงกวล” ถ้าคนพูดสองภาษาเราเรียก “ไบลิงกวล” ถ้าพูดได้ภาษาเดียวเรียกว่าคน “อเมริกัน” (ฮา) จริงๆ เด็กอเมริกันรักสบายค่ะ ถือว่าพูดภาษาอังกฤษได้ ก็ไปได้ทั่วโลกแล้ว เลยไม่ค่อยขวนขวาย

เรื่อง : ใช้ให้คุ้ม เขียนโดย : หนูดี-วนิษา เรซ จาก : www.posttoday.com (29/07/2008) หนูดีเป็นลูกครึ่งค่ะ…ไม่ใช่แค่ลูกครึ่งไทยอเมริกันตามใบเกิดเท่านั้นนะคะ แต่อีกบทบาทหนึ่งหนูดีรู้สึกเหมือนเป็นลูกครึ่งชาวเมืองกับเด็กบ้านนอก อาจจะด้วยความที่คุณแม่ของหนูดีเป็นชาวสุขุมวิท ส่วนคุณพ่อเป็นคนบอสตัน…แต่ท่านทั้งสองกลับตัดสินใจไปปลูกบ้านหลังแรกของหนูดีตอนที่ท่านแต่งงานกันที่รังสิต คลองสี่ สมัยที่มีแต่ทุ่งนาและลำคลอง ยังมีถนนรถวิ่งสวนเพียงสองเลน หนูดีก็เลยโตมาแบบแปลกๆ เหมือนถูกบังคับให้อยู่ในสองโลกอันแตกต่างสุดขั้วนี้โดยปริยาย วันหนึ่งไปเล่นหิมะเก็บราสพ์เบอร์รีในสวนหลังบ้านของคุณย่า แต่อีกวันก็มาวิ่งไล่จับไก่งวงปีนกองฟางที่บ้านรังสิต และไม่เคยรู้สึกว่ามันแปลกเลย จนวันหนึ่งไปเล่นที่บ้านคุณยายและถูกถามว่า “ดูทีวีไหม” หนูดีตอนนั้นมีอายุเกือบ 6 ขวบแล้ว

ตื่นก็ยิ้ม หลับก็ยิ้ม เขียนโดย :หนูดี วนิษา เรซ จาก :นิตยสาร Secret ฉบับปฐมฤกษ์ (http://www.secret-thai.com/) สำหรับคนทำงาน วันหนึ่ง ๆ อาจมีเรื่องมากมายเกิดขึ้นตลอดเวลา โดยที่เราควบคุมไม่ได้ หลายเรื่องก็ทำเอาเรายิ้มไม่ออกทีเดียว หรือแม้กระทั่งไม่ใช่เรื่องงาน บางครั้งเรื่องส่วนตัวที่เกี่ยวข้องกับคนและอารมณ์อันหลากหลายก็ทำให้รอยยิ้มหดหายไปได้มากพอควร งานของหนูดีต้องพบเจอคนมากมายค่ะ หลาย ๆ สิ่ง ก็เป็นเรื่องนอกเหนือความควบคุม แต่ด้วยความที่เรียนด้านสมอง ก็เลยรู้ว่าสมองของเราชอบความปลอดภัย และความคงที่ ชอบรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต

เรื่อง :สิ่งธรรมดาคือสิ่งพิเศษ เขียนโดย :วนิษา เรซ จาก :www.posttoday.com บางครั้งในชีวิตประจำวัน เรารู้สึกว่ามีหน้าที่หลายอย่างที่เรา “ ต้อง ” ทำ ทั้งๆ ที่ขี้เกียจแสนขี้เกียจ หรือเหนื่อยแสนเหนื่อยแล้วจากการทำงาน เช่น การล้างจาน การท่องหนังสือ การจดจ่ออยู่หน้าคอมพิวเตอร์ แถมพ่อแม่หลายท่านในปัจจุบันนอกจากทำงานเหนื่อยแล้วยังต้องมานั่งรับส่งลูกเรียนพิเศษเสาร์อาทิตย์อีก…เวลานั่งรอบางครั้งก็เหนื่อยจนลืมชื่นใจความเก่งความน่ารักของลูก สิ่งของเหล่านี้ดูธรรมดาและดูเหมือนเป็น “ หน้าที่ ” ที่เราต้องกระทำ ทั้งๆ ที่บางครั้งทำให้เราหงุดหงิดพอควรเลย…ตัวหนูดีเป็นคนเกลียดการล้างจานมาก

วนิษา เรซ หรือ หนูดี หญิงเก่งของไทย (อเมริกัน) วัย 30 ปี • จบปริญญาตรีเกียรตินิยมด้าน ครอบครัวศึกษา Family Studies มหาวิทยาลัยแมรี่แลนด์ คอลเลจพาร์ค สหรัฐอเมริกา • ปริญญาโทเกียรตินิยมด้านวิทยาการทางสมอง (Neuroscience) ในโปรแกรม Mind, Brain and Education มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด สหรัฐอเมริกา •