โซอิชิโร ฮอนด้า ตอน 1

โซอิชิโร ฮอนด้า ตอน 1 : วัยเด็ก

วัยเด็ก
โซอิชิโร ฮอนด้า ผู้ก่อตั้งบริษัทฮอนด้า มอเตอร์ จำกัด

สภาพความเป็นอยู่ในวัยเด็ก
โซอิชิโร ฮอนด้า เกิดอยู่ในหมู่บ้านโคเมียว อำเภออิวาตะ แถบชานเมือง ประเทศญี่ปุ่น เป็นบุตรชายคนโตของครอบครัวฮอนด้าซึ่งมีอาชีพช่างตีเหล็กมาหลายชั่วอายุคน ครอบครัวของโซอิชิโรมีฐานะปานกลาง ทำให้ตอนเด็กโซอิชิโรมีโอกาสได้เรียนหนังสือจนจบชั้นประถม
โซอิชิโรสนใจเครื่องจักรมากตั้งแต่ยังไม่รู้ความ โดยเฉพาะเครื่องจักรของโรงสีข้าว เขาจะชอบเป็นพิเศษ คุณปู่ต้องพาโซอิชิโรไปโรงสีข้าวจนกระทั่งเดินได้ พออายุประมาณ 3 ขวบ โซอิชิโรก็ชอบแอบเข้าไปเล่นในที่ทำงานของพ่อ โซอิชิโรเคยหนีโรงเรียนและขโมยเงินจากตู้ ขี่จักรยานออกไปจากบ้านถึงสถานที่แสดงโชว์ประมาณ 20 กิโลเมตร เพื่อที่จะไปชมการแสดงโชว์บินผาดโผนของนักบินอเมริกา ด้วยความอยากดูเครื่องบินมากโดยไม่นึกถึงโทษทัณฑ์ที่จะได้รับเลย ซึ่งหลังจากไปดูเครื่องบินที่ฮานามัตษุกลับมา โซอิชิโรก็ชอบเล่นเป็นนักบินอยู่ระยะหนึ่ง
โซอิชิโรเป็นเด็กที่หัวไว แต่ฉลาดแกมโกง ครั้งหนึ่งเขาได้แอบตีระฆังสัญญาณบอกเวลาเที่ยงก่อนเวลา 1 ชั่วโมง เพื่อจะได้ทานมื้อเที่ยงก่อนเวลาเนื่องจากโซอิชิโรรู้สึกหิวข้าวมาก
โซอิชิโรชอบเรียนวิชาศิลปะประดิษฐ์และคณิตศาสตร์ แต่ไม่ชอบวิชาเขียนตัวอักษรด้วยพู่กันหรือวิชาเรียงความ ทำให้เขามักหนีโรงเรียนไปเล่นอยู่ในป่าหลังโรงเรียน ซึ่งโซอิชิโรชอบไปเที่ยวเล่นสนุกในป่ากับเพื่อนๆอยู่เสมอ บางครั้งก็ว่ายน้ำ หรือ วิ่งเล่นกัน เมื่อเวลาสมุดพกรายงานผลการเรียนออกมา เขาก็มีวิธีไม่ต้องเอาสมุดพกให้พ่อแม่ดู โดยทำปลอมตรานามสกุลขึ้นมาเอง ด้วยความที่โซอิชิโรเป็นเด็กซุกซนทำให้ก่อเรื่องอยู่เป็นประจำ ซึ่งเวลาที่ถูกลงโทษ ผู้ที่เข้ามาช่วยอยู่เสมอคือ คุณย่า

ลักษณะนิสัยที่เรียกว่า ฉายแวว ในวัยเด็ก
โซอิชิโร มีนิสัยที่คิดอะไรแล้วเป็นนิ่งเฉยอยู่ไม่ได้ ในตอนเด็กที่โซอิชิโรไม่ชอบใจจมูกของรูปปั้นพระจิโซ จึงทำให้โซอิชิโรเอาสิ่วมาตอกเพื่อแก้ให้รูปปั้นพระจิโซหน้าตาดูดีขึ้น ซึ่งความพิถีพิถันในเรื่องรูปร่างของวัตถุนี้ ต่อมาในภายหลังได้กลายมาเป็นรากฐานของการออกแบบผลิตภัณฑ์ฮอนด้าอันแปลกล้ำสมัย
โซอิชิโรเป็นเด็กที่มีความมุมานะ ชอบทำอะไรให้สำเร็จมาตั้งแต่สมัยอยู่ชั้นประถม เขาชอบพูดอยู่เสมอว่า “ถึงยังไงก็ต้องทำลูกเดียว” ซึ่งหมายความว่า ไม่ว่างานยากแค่ไหนก็ต้องลองทำดู “ทำลูกเดียว” ตอนที่โซอิชิโรเพิ่งเข้าโรงเรียนประถม และยังว่ายน้ำไม่เป็น เขาคิดแต่เรื่องที่ว่าจะมีวิธีใดที่จะหัดว่ายน้ำให้เก่งๆทุกวัน เมื่อได้ฟังคุณปู่เล่าเรื่องมนุษย์กินคนบนเกาะเมืองใต้ โซอิชิโรก็ได้ความคิดเกี่ยวกับวิธีหัดว่ายน้ำให้เก่ง โดยการกินปลาเมดากะซึ่งว่ายน้ำเก่ง โดยกลืนเข้าไปทั้งตัวทุกวัน พลังของปลาเมดะอาจจะถ่ายทอดมาสู่ตัวคนกินก็ได้ แต่โซอิชิโรก็ยังว่ายน้ำไม่เก่งสักที เขาจึงได้ลองกลืนปลาฮายะที่ตัวใหญ่กว่า แม้ว่ามันจะไม่ได้ช่วยอะไรกับโซอิชิโรเลย แต่ในที่สุดเขาก็ว่ายน้ำเก่งจนได้

ความฝันในวัยเด็ก
โซอิชิโรหลงไหลในการทำงานของเครื่องยนต์มาก เขามักจะรบเร้าให้ปู่พาไปดูเครื่องจักรในโรงสีข้าว ซึ่งในปี 2456 มันยังคงใช้เครื่องจักรเป็นตัวขับเคลื่อนให้ทำงานเพียงอย่างเดียว ต่อมาก่อนที่โซอิชิโรจะเรียนจบชั้นประถมปลายในปีหน้า ได้มีรถยนต์อเมริกันบุโรทั่งคันหนึ่งแล่นผ่านเข้าไปในหมู่บ้านของเขาเป็นครั้งแรก ซึ่งในสมัยนั้นแม้แต่ในเมืองฮานามัตษุ รถยนต์ก็ยังหายากไม่ค่อยมีให้เห็นมากนัก เสียงของเครื่องจักรปลุกเร้าให้โซอิชิโรวิ่งออกมาริมถนน และจ้องมองมันด้วยความชื่นชมระคนตื่นเต้นจนกระทั่งมันลับหายไป และนี่คือจุดกำเนิดซึ่งเป็นความคิดสร้างสรรค์อันบริสุทธิ์ของเด็กชายวัย 8 ขวบ ที่มีความมุ่งมั่นและวาดหวังไว้ว่าสักวันเขาจะสร้างรถยนต์ด้วยมือเขาเองให้ได้

ประสบการณ์ทำงาน
ด้วยความที่โซอิชิโรอยากทำงานในอู่รถยนต์ ทำให้เมื่อเขาเรียนจบชั้นประถมปลาย โซอิชิโรจึงได้สมัครทำงานเป็นช่างฝึกงานซ่อมรถยนต์อยู่ที่บริษัทอาร์ต ในโตเกียว ในระยะแรก โซอิชิโรต้องทำงานเลี้ยงเด็กกับงานจิปาถะ โดยไม่ได้ฝึกงานซ่อมรถเลย ทำให้เขารู้สึกผิดหวังท้อแท้ขึ้นทุกวัน ถึงขนาดเคยหนีกลับบ้าน แต่ก็ล้มเลิกความตั้งใจและอดทนเป็นลูกมือฝึกหัดงานในอู่รถยนต์ต่อไป โดยมีช่างซ่อมรถรุ่นพี่ชื่อ ฮิโกะ เป็นคนให้กำลังใจแก่โซอิชิโร จนวันหนึ่งในฤดูหนาว เกิดหิมะตกหนักในโตเกียว มีรถยนต์เข้ามาให้ซ่อมมากมาย เจ้าของอู่ทำงานไม่ทัน จึงสั่งให้โซอิชิโรช่วยทำงานง่ายๆ ซึ่งผลงานของเขาก็ได้รับการยอมรับจากเจ้าของอู่ ดังนั้นโซอิชิโรจึงได้รับผิดชอบงานมากขึ้นและได้ทำงานซ่อมรถที่ตัวเองปรารถนามากขึ้น และที่อู่รถยนต์นี้เองที่ได้ฝึกฝนให้โซอิชิโรได้กลายเป็นนายช่างที่มีฝีมือดี